Nick Moss Band feat Dennis Gruenling (US) Blues Move2Blues (MOD) Hasselt (17-10-2019) reporter: Marcel & photo credits: Freddie info club: Move2Blues info artist: Nick Moss Band © Rootsville 2019

It’s life on the road baby! Voor goede optredens trekken we er graag een dag op uit. Na Gent, nu richting de muziektempel van Hasselt voor het optreden van de Nick Moss Band, vergezeld van de exentrieke mondharmonicaspeler Dennis Gruenling.
Mijn karretje zal zo snel wat meer kilometers op de teller krijgen. Daarenboven was het alweer geen sinecure om door de miserie van de Antwerpse Ring te doorstaan. Gelukkig meer dan op tijd vertrokken en na het eten van een smakelijke steak in een lokaal restaurantje, waren we er helemaal klaar voor en dit in de vernieuwd club . Enfin dat as het oorspronkelijk plan, maar het optreden was verguisd naar de grote zaal. De vernieuwde locatie ziet er wel gezellig uit enkel de Club, lijkt mij wat klein.

Nick Moss is een gevestigde waarde in de blueswereld, hij speelde in het verleden namelijk met grote artiesten als Buddy Scott, Jimmy Dawkins en Jimmy Rogers. Na jarenlang bandlid geweest te zijn, besloot hij zijn eigen weg te gaan als gitarist wiens spel soms associaties oproept met Albert King en Buddy Guy.

In 2017 bundelde hij de krachten met mondharmonicaspeler Dennis Gruenling die zelf al een succesvolle solocarrière achter de rug heeft. Hij speelde namelijk al met Pinetop Perkins, Snooky Pryor en John Mayall om er maar een paar te noemen. Nick Moss kreeg dit jaar de Blues Music Award voor beste traditionele bluesartiest van het jaar en Dennis Gruenling ontving de prijs van harmonicaspeler van het jaar. Om maar te zeggen dat we hier duidelijk met twee toppers te maken hadden.

Beiden brachten dit jaar een schitterende cd uit getiteld “Lucky Guy” en ik had dan ook het vermoeden dat we hieruit een stevige greep zouden te horen krijgen. Buiten Nick en Dennis bestaat de band nog uit Rodrigo Montovani aan de bas, Patrick Seals op drums en Taylor Streiff aan de keys.

De zaal was aangenaam goed gevuld voor dit topoptreden en gelijk hadden ze ze. Veel bekende gezichten natuurlijk en bezoekers die van einde en verre kwamen, er was zelfs een koppel uit Bretagne komen afzakken. Nou moe, zou Guust Flater zeggen! Stipt om 21 uur werd door Danny het startschot gegeven waarop Patrick Seals zijn imposante figuur op zijn drumstoel hees en de zaal trakteerde op een stevige drumsolo, waarna er een intro volgde die swingde als de beesten met een Dennis Grienling die zich als een paling in alle bochten wrong en daardoor ook de hoofdrol opeiste.

Hierna volgde een ‘Lucky Guy’ titeltrack uit huin nieuwste telg uitgebracht op Alligator Records. Dit zouden we niet gauw vergeten want het werd ons verschillende malen ten gehoren gebracht. Het mocht er stevig aan toe gaan, met veel en vooral schitterend pianowerk van de jonge Taylor Streiff, een natuurtalent op de toetsen. Terwijl Nick zijn coole zelve blijft , is de man die op het podium de meters maakt Dennis, en ondanks het contrast, weten beiden elkaar perfect te vinden. Tussen hen de geweldige Braziliaanse bassist, Rodrigo Montovani. De man heeft mij een schitterende indruk achtergelaten. Zo simpel maar oh zo goed.

Veel tijd voor uit te rusten was er niet, misschien één slowblues in de hele eerste set en dan was het terug boogietime, met hoofdrol voor piano en harp bij ‘Movin On My Way’, ook al uit de laatste schijf van de band. Het zelfde gold voor het fijne ‘Wait and See’, waarna de band de eerste set afsloot met een potje vettige boogie. De eerste set was dan ook een topper en we dienden toch wel even op adem te komen bij een fris pintje. Na de obligate cd verkoop, foto- en handtekening sessies, was het tijd om zich op te maken voor deel twee.

Die begon al meer dan stevig met enkel upright bass, piano en harp  en een Dennis die zijn duivels ontbond in ‘I’d Rather Be The Devil’, nummer geschreven door Skip James als ik mij niet vergis en hier gebracht met een begeestering om “U” tegen te zeggen. Met ‘As Good As It Gets’ kregen we er nog eentje van de nieuwe cd, waarna de band overschakelde op een bluesjukebox gewijze set. Nick Moss en zijn jongens troonden ons naar de geschiedenis van onze geliefde bluesmuziek. Ze maakten een echte “hotpot” en serveerden ons hiervan een grote portie.

Lekkere bluesmaaltijd met ingrediënten van Freddie King, ZZ Hill (You Were Wrong), JB Lenoir, Muddy Waters, Baby Face Leroy en zelfs de grote Dave Bartholomew (Do You Wanna Jump Children) was van de partij. De band schuwde zelfs niet de Zuid-Amerikaanse ritmes op te zoeken, gaande van rumba, cha cha cha en een vleugje van “La Cucaracha’. Genieten geblazen dus, want de band bleef hetzelfde hoge niveau aanhouden. Ondertussen was het bijna middernacht en hier en daar zag je als wat mensen huiswaarts afzakken.

Gezien wij nog wat kilometers te malen hadden , besloten wij ook maar de donkere nacht in te trekken en ons huiswaarts te begeven. Moe, maar zeer tevreden en zeer voldaan. Getuige geweest van een optreden van topkwaliteit, met 5 muzikanten die zich voor de 100% hadden gegeven. Toppie, zeggen ze dan.
Volgende optreden daar in Hasselt is op 07 november en dan ontvangen ze Sugar Ray Norcia and The Bluetones feat. Little Charlie Baty. So be there folks !